آناهیتا شاهدخت سرزمین ابدیت و...قسمت آخر

از ازدواج شاهدخت آناهیتا و پوریا چند سال گذشت. پادشاه پیر درگذشت و پوریا به  جایش نشست. شاهدخت، ملکه شد و مدتی بعد دختری به دنیا آورد مثل برف سفید ، مثل گل سرخ ، مثل باد بهاری لطیف و مثل آب گوارای کوهستان های پر برف و مه گرفته، شیرین.
سرگذشت آناهیتا، ملکه سرزمین ابدیت کامل شده بود و سرزمین ابدیت و جهان فانی مانند درون و بیرون یک گوی بلورین به هماهنگی رسیده بودند . آرزوهای بلند پوریا برای آدمیان تحقق می یافت و سرزمین ابدیت روز به روز غنی تر می شد .

 ملکه و پادشاه زندگی شیرینی داشتند . همه چیز خوب پیش می رفت تا روزی که پادشاه موقع شکار همراهانش را گم کرد و در جنگل انبوه سرگردان شد هر چه گشت کم تر یافت. فکر کرد بهتر است تا صبح صبر کند و بعد دنبال راه بگردد . در جست و جوی پناهگاهی برآمد تا شب را بگذراند . خسته و گرسنه و تشنه ، به چشمه ای رسید که چنار تناوری کنارش روییده بود . یاد شهر و مادرش افتاد و دلش تنگ شد . با اندوه آهی کشید و شب را کنار چشمه ماند . روز بعد راه افتاد و خیلی زود راه را یافت . چهار نعل به طرف قصر تاخت و بی آنکه با کسی حرف بزند به اتاقش رفت و در بستر افتاد .

 ملکه با عجله نزد او رفت و پرسید :« عزیزم ، چه شده ؟ تمام شب چشم به راهت بودم!»
اما ناگهان اندوه عمیقی را در نگاه شوهرش حس کرد:« از چه اندوهگینی مگر آرزویی داشته ای که نتوانم برآورم؟ تو نباید اندوهگین باشی با اندوه تو دو دنیا غمگین می شود . هر چه می خواهی بگو هر آرزویی داشته باشی در یک چشم برهم زدن برآورده می کنم ، بگو !»
پادشاه دستش را روی دست همسرش گذاشت و گفت :« دلم می خواهد شهر و مادرم را دوباره ببینم، می شود ؟ »
رنگ از روی ملکه پرید. بدنش لرزید و ساکت ماند . پادشاه چشم به ملکه دوخت. مدتی گذشت . ملکه با نگرانی گفت:« سیر زمان در سرزمین ابدیت با جهان فانی یکی نیست . چند سال است به این جا آمده ای اما بر جهان فانی چند هزار سال گذشته . از خانواده تو اثری نمانده . شهر تو کاملا دگرگون شده و این شاید به  دلیل آرزو های تو بوده . وانگهی، اگر از سرزمین ابدیت خارج شوی دیگر نمی توانی برگردی!»
ـ « یک بار توانسته ام و باز هم می توانم ! »
ـ « نه ! این بار فرق می کند . اجازه خروج از سرزمین ابدیت با همین جسم و کالبد ، تنها به شاهدخت سرزمین ابدیت داده می شود ! دیگران با خروج از این سرزمین ، به شکل نوزادی در جهان فانی متولد می شوند و تمام خاطره های این سرزمین را از یاد می برند . حتا من هم دیگر نمی توانم بدون دگرگونی از این سرزمین خارج شوم . دیگر شاهدخت نیستم، ملکه شده ام... این فرمان سرنوشت است . همه چیز حتی نیروی سحرآمیز من هم نمی تواند تغییرش بدهد . از این فکر بگذر!»
ـ « نمی توانم از فکر این آرزو بیرون بیایم. اگر نومید بشوم می میرم. نمی توانی مرا با همینکالبد به سرزمینم بفرستی و برگردانی؟»
ملکه با اندوه سرش را پایین انداخت:« تنها عشق من، این در اختیارم نیست . فرمان سرنوشت است و نیروی سحرآمیز من هم از سرنوشت است. به محض خروج از اینجا، به شکل نوزادی در جهان فانی به دنیا می آیی و برای ابد از هم جدا می شویم . بگذار مدتی فکر کنم...»
اما ملکه نمی خواست به این جدایی فکر کند . همه کار کرد تا این آرزو را در دل پادشاه بکشد . اما آرزو در اختیار پادشاه نبود . خود به خود می آمد . این هم فرمان سرنوشت بود . آرزوی بازگشت از بین نرفت و روز به روز قوی تر شد و چون راهی نبود تا به آن برسد نومیدی کم کم فرا رسید و پادشاه به بستر بیماری افتاد . چیزی به نومیدی مطلق و مرگ پادشاه نمانده  بود . ملکه آشفته بود . گمان می کرد خود خواهی اش برای دور نشدن از پادشاه ، همسرش را به کام مرگ فرستاده . از طرف دیگر ، می دانست نمی تواند داغ دوری او را تاب بیاورد . می دانست مدت کوتاهی پس از رفتن همسرش ، نومیدی او را هم می کشد . اما مرگ پادشاه بدتر از دوری بود . سرانجام ، تاب نیاورد و تصمیم گرفت . شب آخر به دیدار او رفت و با اندوه در آغوشش کشید :« تنها کسی بوده ای که با تمام وجودم به او مهر ورزیده ام . با رنج و سختی ، با چنگ و دندان ، تا دم مرگ رفته ام تا تو را یافتم و حالا... برای همیشه از دستم می روی... چه کنم؟ »
پادشاه که دیگر رمق نداشت ، ناتوان لبخند زد :« سال ها از دردی که بر پایت نشاندم ، رنج کشیدم . بارها آرزو کردم این درد از تو دور شود . این آرزو هرگز تحقق نیافت و من هرگز نا امید نشدم . این زخم روزی خوب می شود و درد پایان می گیرد . اما حالا به پایان رسیده ام . دخترمان را به تو می سپرم . می دانم او را خوب بزرگ می کنی تا سرزمین ابدیت ، دوباره شاهدختی داشته باشد . تنها نگرانم  که دیگر نمی توانم در دردهای شبانه ات درد بکشم . که پس از این ، ناچاری به تنهایی خاطره باغ گل سرخ را با خود داشته باشی . دیگر بوسه هایت را نمی چشم . دیگر در آغوشت نمی خوابم ، دیگر دخترم را نمی بینم . کاش این آرزوی نفرین شده از راه نمی رسید . کاش سال ها پیش به همان آرزوی پوچ پادشاهی مرده بودم...»
ملکه اشک ریزان فریاد زد :« نه! تو نمی میری. منم که نابود می شوم . با سرنوشت می جنگم. سعی ام را می کنم. می دانم امید پیروزی ام کم است اما هر چه باداباد ، به همین راضیم که هرچند دور از من زنده باشی و خوشبخت شوی . شاید هرگز هم را نبینیم. اما بگذار تو زنده باشی. تمام تلاشم را می کنم. بگذار برای آخرین بار بوسه ات را بچشم و... برای آخرین بار، آرزو کن...»
گریان همسرش را در آغوش کشید و صورتش را غرق بوسه کرد و آرزو کرد هر دو در همان حال بمیرند اما نمی توانست آرزوی خودش را برآورد . یکی از گوشواره های زمرد را از گوشش باز کرد . زنجیر کرد و به گردن شوهرش آویخت و دوباره او را در آغوش گرفت . پیش از آن که از بو سه های همسرش سیراب شود پادشاه ناپدید شد و ملکه خود را بر تخت خالی تنها یافت و لحظه ای به جای خالی  همسرش خیره شد می دانست همان لحظه نوزادی در سرزمین آریاییان به دنیا آمده . دیگر او را نمی دید باید تنها می زیست . در خلاء هماغوشی های شبانه و به همراه آن درد جانکاه ... آن سفر دراز دیگر حقیقت نداشت. تنها حقیقت ، تنهایی مطلق بود و نا امیدی ... و او دیگر حتی شاهدخت هم نبود ... ملکه در خلوت خاموش اتاق تنها عشق زندگی اش تلخ گریست... چند ساعت گذشت. بی فایده بود نمی توانست بدون همسرش زندگی کند . آرام شد . از اتاق بیرون آمد. وزیر را خواند و تمام ماجرا را گفت. وزیر خاموش ماند و سر تکان داد شاهدخت دخترش را بوسید و به او سپرد سوار اسب شد از قصر بیرون رفت و به طرف مرزهای سرزمین ابدیت تاخت. کنار ورز از اسب پایین آمد نگاهی به فضای مه آلود جهان فانی کرد . جهان بسیار بزرگ بود . نگران شد بر خاک افتاد و گفت پروردگارا تا کنون رنج بسیار کشیده ام و دم بر نیاوردم . آرزوهایم یکی یکی در هم شکستند . تا به حال به درگاهت استغاثه نکردم .... این تنها آرزویم را بر آور ، بگذار در سرزمین او به دنیا بیایم ، شاید روزی بتوانیم یکدیگر را بیابیم... سوگندت می دهم تنها آرزویم را بر آور و هر چه می خواهی از من بگیر حتی چشمهایم را ... اما مگذار دل شکسته بمانم ... 
سپس از جا برخاست اسبش را رها کرد برای واپسین بار به سرزمین ابدیت نگریست لبخند زد و با یاد باغ گل سرخ از مرز گذشت...  
آن لحظه دختری نابینا در سرزمین فانی آریاییان به دنیا آمد...